Abschlussfeier zur Saison 2013

Mehr als drei Monate dreht sich alles, wirklich alles um die Theateraufführungen und das  Theatererlebnis für unsere Gäste. Dem ordnen die Schauspieler, die Helfer im Hintergrund, die Regie und der Vorstand fast ihre ganze Freizeit unter. Alles geschieht, um ein paar perfekte Abende für unsere Besucher zu gestalten. Das ist mit viel Arbeit und großer Anspannung verbunden.

Doch dann gibt es diesen einen Moment, wenn sich die Anspannung löst: nachdem der letzte Vorhang gefallen ist. Dann sind wir alle wieder nur Mitglieder eines kleinen Vereins und feiern mit den Gästen des letzten Abends das Ende der Saison. Dieser Moment ist geprägt von Emotionen: von Freude über den Erfolg und Wehmut, dass es „schon“ wieder vorbei ist.

An dieser Stelle geben wir Ihnen einen kleinen Einblick in diesen gemeinsamen Abend nach der letzten Vorstellung am 8. Dezember 2013. Als Besonderheit hat Thomas Meiner, der im Stück den „Weihbischof“ spielte, seine Gedanken zu den vergangenen Wochen und Monaten in ein Gedicht, seinen „Hirtenbrief“ gefasst. So viel sei verraten: er hat zu Tränen der Freude und Rührung gerührt.

Hirtenbrief

Et es erim, „Dem Himmel sei Dank“,
Et fiel kahne ous un jof kahne ernsthafte krank,
hat alles jeklappt, de Leit han jelacht,
un wenn mir ehrlesch sein, dann hat es
us allen och dies Joar wiede riesesch Spass jemacht.

Elf Leit han sesch off der Kademe Theaterbühne aafjemeht,
han Woche lang jeprooft und jede ahne sich noh besten Kräften bemeht,
im off den Punkt Höchstleistung se zeije,
os Publikum doht et nein mol lunne, met lache un schreie.

Doch bat sein dat fier Leit, deh sesch suh en Streß andinn,
nein mol fier brechend vollem Haus off der Bühn droff stinn,
Freizeit entbehren un alles annere en der Zeit henne anstelle,
drim well esch von dies Joar jetzt jede anzeln vierstelle:

Als ierschtes en Person – susesohn der Bischofsschreck,
beh em echte Läwe: Ein Frahmensch von Format,
met em Herz off em richtije Fleck,
schun bei der Probe fier all e Vorbild an Professionalität und Konzentration,
un esu besje fier us Spieler suh en Oart „Mutter der Nation“.
Ein Publikumsliebling en jeder Roll‘
mein liebes Fräulein, dat mächs dou doll.
Ihr habt et all schun janz kloar erkannt,
os Angelika Brink – en diesem Joar em Steck
och „Fräulein“ un net „Frau“ Hermine jenannt.

Teufel hieß er met Nohnomme em diesjährige Steck,
doch von Beruf et Jehndahl, bat e Jeleck,
en Respektsperson – beh ihr alle wisst,
off der Bühn als Dorfpastuhr un em echte Läwe als Polizist.
Vorturner, Viersetzende un Organisator,
Ansager, Einschwörer un vor den Offführunge der Motivator,
met Mimik und Gestik en janzer Jestalt,
met einer Bühnenpräsenz beh en Nadurjewalt.
Ein Multitalent – met Jeld net se bezahle,
beh jede von uß mahnt … desweje krischt en och kahnt.
Ein Jelecksfall fier den Verein – beh vom Himmel ein Wink,
meine ehemolije Nobeschjung ous em Allee – Lothar Rink!

Wenn dat anfohng met Schaluddere leef mir met unne,
suh manches Mohl dat Schaudern eiskalt de Buckel erunne.
Esch denken mir – suh jat kann me net lehre, dat hat me em Blot,
sesch dem entjehnt seh stelle – dozoh jehiert Mot,
Emma hoß dieses Plänzje em diesjährige Steck,
un et hat nehmes ernsthaft verletzt – bat e Jeleck!
Doch en Wohrend – dat kann esch nou werklesch als ahle Hoas sohn,
hat dieses Frahmensch noch kahner Fliege
(och kahner spanischen…) ebbes anjedohn.
Ein Spieler der wahrlesch zelebriert geballte Emotion,
und dat gepoart met Durchsetzungskraft und Extrovertion,
mein ierschte Flamme off denne Bredde, deh de Welt bedeide,
nur dieses Joar woar seine Partner of der Bühne wirklesch net se beneide.
Trotz aller Brellerei jof et net ein einzijes Mohl heiser –
esch stellen et usch fier: Marie-Theres Kaiser!

Oßerahne moß sesch mehe un placke,
sesch de Humor metunne ous de Reppe kacke,
und dieser Simpel jaht einfach off de Bühn erous,
un schun lacht den der janze Saal hei ous.
Der brouch joh bahl noch net et Maul off semache,
un schun es deh janze Hall‘ am lache!
E Steck‘ ohne denn, doh es joh joar net mieh dran se denke,
domet däten mir joh susesohn os Stamm-Publikum kränke!
Dobai mahnt me dat joar net, wenn ma ihn nächste kennt,
janz jemächlesch doktet der suh vier sesch hin,
wenn der em normale Läwe rimmrennt,
kuckt treuherzig un unschellesch ous de Wäsch
beh frehr Flipper un Lassie,
jemahnt es janz kloar – ose Kaiser, Jessy!

Mein lieber Scholli, soht en Zuschauer zoh mir, deh loh, deh kann es,
jemahnt woar dohmet: Et Brigit Hammes!
Renkt en und turnt off de Bühn un jet bei Widdestand metunne och bies,
beh en Mischung ous Jane Fonda un Anschauer Pies,
Un brengt dann esu einfach mir neist dir neist an ahnem Omend en Satz,
als et bei mir noh em ierschte Hot noch imme net seiht mein Glatz‘.
Dou rosejes Frahmensch, dat hat besher noch kahne jeschafft,
dat et mesch en ahner Theaterpous zoh Träne hat hinjerafft.
Äwe dodrim sein esch net bies – im Himmels Wille,
et woar en Jenuß met dir se spille!

Ebbes ete-petete – suh moßt et sein,
un et woar em och lewe, et MEIN als et DEIN,
ebbes iwekanditelt und enjebild,
halt kahne, der sesch von der Roll‘ her, en deh Herze des Publikums spillt.
Doch os Publikum hat mettlerweil Ahnung,
un suh woar janz klar einhellesch de Mahnung,
deh Aufgabe jof von ihr met Bravour geliest,
en richtijes Otzt – off Hudeitsch: Ein BIEST!
En Natura jedoch janz un joar net esu biestesch un schräsch,
sondern hei en Kadem janz einfach nur
Henneres Renate ous em Wenkelszwäsch.

Eweil wird et peinlesch un esch schommen mesch och,
und dat bei jeder Offführung – Woch für Woch,
sochtest em Poarhous dei Jeleck un dei Heil,
beh deh dat jemach has – beh säht me hout: Dat woar einfach geil!
En zartem orange – ob jehäkelt ode jestreckt,
spilltest dou janz schön schräch – schun e besje verreckt,
off den Nome von ihr meeßt ihr weil net mieh länge woarte:
Andrea Rink, Kadem, Franzjoarte!

Von jetzt off jeleich es en enjesprunge,
un esch moß sohn, dat es ihm prima jelunge!
Bei seiner Roll, doh kimmt mir der Spruch
iwe suh manche lästeje Vertreter en de Senn:
Denn schmeißt meh henne erous, dann kimmt en vier widde renn.
Doch Dem Himmel sei Dank –
och dou woars am Schluss zefridde un net jezänkt,
jofs dein Blembje los und krochs
e poar salewe jestrickte Stremp fier de Wente jeschenkt.
MASI wirs dou en Kadem nur jenannt – esch woßt net borim – janz jeweaß,
jetzt waß esch, dat dat deh Abkürzung für Martin Simons eß.

Dann es doh noch – suh haßt et en der Theaterwelt als Superlative,
die jugendliche und hübsche theatralisch Naive.
Vanessa Schwall stand et ierschte Mohl off der Bühn owedroff,
un hat off Anhieb domet voll en et Schwarze jetroff.
Bei dir moß esch ous tiefer Überzeugung und Offrichtigkeit sohn,
vielleicht has dou desch am Anfang beim Übe noch e besje schwer jedohn,
dou has fier mesch en janz dolle un bewundernswerte Entwicklung hinjeloascht,
dat häs dou am Anfang vielleicht selewe net jedoascht.
Suh bes dou quasi einjetredde en gruße Fußstapfen von deiner Mama Bettina,
und och en deh von deiner Oma Kathrina,

Der jetzt von mir jemeinte un mit diesem Vers bereimte,
woar net nur en dem Steck quasi der Jeleimte,
Joff insjesamt acht mol em Steck als DECK verschannt,
suh jat hat me durchous och schun mohl „Mobbing“ jenannt.
Doch moß esch dem Vorstand für
deh Geste der Entschuldigung höchste Anerkennung zolle,
denn deh han mir hout omend en Gutschein
fier en sweiwöchige Schrothkur im Allgäu jeschenkt –
nadierlesch fier aafseholle.
Iwerijens – am mahste von seinem Spiel woar sein Schwijemotte anjedohn,
denn ber hat schun en katholische Weihbischof als Schwijesohn!

Dat woaren seh all – Schoad!
Nur den nächste han esch mier fier de Schluss offbewoahrt,
Doh kimmt esu en junge Pimpf doher,
un mäscht et ahnem ahle Haudegen beh mir esu richtesch schwer,
verführt en alte Mann bes morjens halewe Acht se feiere un se trenke,
un verlangt anschließend bei dem deham noch fresche Brietje met riehem schenke.
Mein lieber Freund, dou has uss janz schön offjemischt,
un met deiner offenen Oart de Truppe herzhaft erfrischt.
Der junge Mann haßt henne Braun und Steven vier,
un kennt jetzt och de Unneschied zweschen Housdehr un Hausdier.

Eine der wichtigste Persone kimmt joar net ous Kadem – seid mir net bies,
et Andrea Krämer – gebürtesch ous Ries.
Deh gute Seele als Regisseur,
unnestützt vom Thomas und Bettina als Souffleur,
ihr Spieler seid ehrlesch und dat janz fix:
Ohne deh drei – doh wärten mir annere ALLE nix!!!
Drim sohn esch janz deitlesch – ohne Fanfare un Tusch:
Der Erfolg dieses Joares gebührt zoh ahnem janz gruße Anteil USCH!!!

Jetzt han esch esu manche von denne net jenannt,
deh off, hennescht un newescht deh Bühn jedohn un jerannt,
ob Meggi, ob Mia, Jan, Anne, Karl, Franz, Elisa und Kai,
och Wolfgang, Rainer un Achim woaren susesohn stets dabei,
kahne seh verjeaße, dat fällt janz schön schwer,
dorim nennen esch och noch Helmut, Jonas, Celina, Heike, Armin un Peer.
Och Alois, Reinhard, Marc, Carolin, Lisa, Gisela, Alfons, Tobi und Klaus,
schließen esch en, in diesen verbalen Dankesapplaus.
Och führen esch Simone, Jürgen, Magdalena un Marina noch an,
jenau suh beh Peter, Martin, Himpes, Edith un nochemol Jan.

Zoh jedem von denne wollt esch eigentlesch och noch e Versje schreiwe,
doch doht mir dofier net mieh jennoch Zeit verbleiwe,
dofier entschuldijen esch mesch – dat dat mir janz schwer laad,
äwe hei dat Jeschriwene jof heut nommendach kurz vier finnef ierscht raad.

Beh kann dann nur – suh frochten mesch en de letzte Woche esuh manche Leit,
en ahnem Dorf met nur knapp 800 Leit, meh dann suvill Theatertalente han,
esch soht: Janz einfach – me kann!
Doh jet et schließlesch en biologische Erklärung – susesohn,
doh han mir Kademe et suh manchem Museldorf gleichjedohn,
bat met doh zoh führte, dat me hout en Kadem esu en Bestand an gode Spieler hat,
weil der körperlesche Oustousch von Genen
fand halt überwiegend innerhalb der Dorfgrenze statt.

Nou es et jepackt – mir hinn noch net haam,
mir feieren eweil noch e besje
in der Theaterhochburg der Eifel – en Kahm,
zom ahne den Erfolg un zom annere dat Ende der Mühen,
möge der Stern des Theatervereins Kaifenheim
noch lange im Licht von Erfolg und Einigkeit glühen.
Esch danken us allen fier deh schöne Zeit –
dat sohn esch zom Schluss janz frei un frank
met denne Worte des Omends: DEM HIMMEL SEI DANK!!!

AMEN!!!